Sinds ik er twee stiefkinderen bij heb, is het officieel: ik ben niet meer jong, hip & happening. En dat wordt me regelmatig wel duidelijk gemaakt door die twee. En als ik dan niet meer jong en hip ben, dan moet ik de rol van ouwe taart maar met verve vervullen. Dat brengt me bij muziek. Hoe ouder ik word (en ik weet ‘t, ik ben nog lang niet oud, maar toch!), hoe meer ik moeite krijg met het aantal beats in de muziek van tegenwoordig. Het contrast met muziek uit de goede oude tijd wordt steeds groter, lijkt het wel, en het aantal BPM (bests per minuut) lijkt wel steeds toe te nemen. Nee, geef me dan maar een goede gitaar, of een artiest zoals Paul McCartney die met alléén een ukelele een publiek van 40.000 man stil krijgt. Dan heb je mijn aandacht. Of Franse chansons. Dat vind ik prachtige muziek en staat dan ook regelmatig op de boxen. “Rue Moufferard” van Patrick Bruel, “Une belle histoire’ van Michel Fugain of “1,2,3” van Catherine Ferry. Of natuurlijk de Koningin van het Franse lied. De kleine mus met haar prachtige vibrato. Edith Piaf. Soms moet je gewoon stil zijn en het volume wat harder zetten…